500 λέξεις με τoν Τάκη Κατσαμπάνη

Ο Τάκης Κατσαμπάνης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή. Εργάστηκε για χρόνια ως φιλόλογος. Το 2007 έφυγε για την Αυστραλία. Κατά την τετραετή παραμονή του εκεί δούλεψε ως γλωσσολόγος, δημοσιογράφος και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. Το «Walkabout» (εκδ. Εξάρχεια) είναι το πρώτο του βιβλίο και το ημερολογιακό του μέρος γράφτηκε στην Αυστραλία.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Στην κυριολεξία την «Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ» του Edgar Lee Masters και τα «Ημερολόγια χρήσης» του Κωνσταντίνου Ματσούκα, ένα αδερφό μου βιβλίο.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δεν θα ήθελα να είμαι κάποιος ήρωας, ίσως αφανής. Για να παίξω με τον ανθρωποκεντρισμό, το αγριόγιδο στο «Βάρος της πεταλούδας» του Ερι Ντε Λούκα.

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με πολλούς! Αυτήν τη στιγμή με την Αλις Μονρό. Με τον Μπρους Τσάτουιν να περπατήσουμε. Να πιω με τον Ντίλαν Τόμας, αν άντεχα.

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με βιβλία, απλά δεν συνεχίζω την ανάγνωσή τους. Μάλλον υπάρχει ένα είδος προεπιλογής.

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Με συγκίνησε ένα ποίημα του Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς «Το πορτρέτο μιας προλετάριας».

Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πολλά δεν έχω διαβάσει ή τα έχω μισοδιαβάσει και τα συναντώ μπροστά μου, π.χ το «Μόμπι Ντικ». Δεν ντρέπομαι, ελπίζω να τα ξαναβρώ.

Τι σημαίνει «Walkabout»; Είναι ένα τοπίο αλλού, που σηματοδοτεί μια επανεκκίνηση εαυτού;
Αρχικά, αναφορά σε τελετή μύησης των Αυστραλιανών αυτοχθόνων, όπου έφηβα αγόρια από 10 έως 16 έπρεπε να περιπλανηθούν στο φυσικό τοπίο για περιόδους έως και έξι μηνών προς χάρη της μετάβασης στον ανδρικό ρόλο. Αργότερα, στη γλώσσα των λευκών εποίκων χρησιμοποιείται λίγο υποτιμητικά, για να περιγράψει την προβληματική συνήθεια των Αμπορίτζιναλς να μετακινούνται συνεχώς, πράγμα που δυσχέραινε την καταγραφή τους και τις παροχές κοινωνικών υπηρεσιών υγείας, στέγασης κ.λπ. Σίγουρα μια περιπλάνηση είναι ο πιο σύντομος δρόμος αυτογνωσίας, να αποδειχθείς σπασμένος, ένα συναρπαστικό παιχνίδι παζλ για τον μικρό.

Ελληνας στην Αυστραλία. Πόσο συναρπαστική και πόσο άχαρη ήταν αυτή η ζωή;
Η ζωή αλλού είναι πάντα συναρπαστική και δύσκολη. Σου φέρνει δώρα όσο είσαι ανοιχτός, ευάλωτος και προσμένεις κάτι. Οταν αυτό εκπληρωθεί μπορεί να γίνει άχαρη ειδικά εκεί όπου οι τόσο πολλοί κανόνες επηρεάζουν και τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μνήμη vs μυθοπλασία ή το ένα συμπληρώνει το άλλο;
Οπως είπε ο Ουίλιαμ Τζέιμς, όλα τα βιβλία γράφονται σε χρόνο παρελθόντα και με τη γραφή τους ανοίγουν δρόμο μπροστά. Νομίζω λοιπόν ότι η γραφή ξεκινάει από το παρελθόν και ανοίγεται στο μέλλον.

http://www.kathimerini.gr

«ΕΦΥΓΕ» ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Έφυγε χθες από τη ζωή στα 90 χρόνια του  ο συντοπίτης μας  Γιάννης Φωτόπουλος του Νικολάου.
Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος με οξύνοια και πολυδιάστατη σκέψη , με έντονη προσωπικότητα , πολυπράγμων και πολυμήχανος. Ήταν αγωνιστής σε όλη την πολυτάραχη ζωή του.Ένας άνθρωπος με ελεύθερη καρδιά και ανήσυχο πνεύμα που θα μας λείψει.
Ας είναι  ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει.

Η κ.Δήμητρα Δεδεμάδη από το Δώριο έζησε 35 χρόνια στη Βενεζουέλα και εξηγεί γιατί αναγκάστηκε να επιστρέψει στο μικρό χωριό της από όπου ξεκίνησε μαζί με τον άντρα της τέσσερις δεκαετίες πριν

Η Δήμητρα Δεδεμάδη μιλά στο NEWS 247 για τη ζωή στην πολυτάραχη χώρα της Λατινικής Αερικής και εξηγεί γιατί αναγκάστηκε να επιστρέψει στο μικρό χωριό της Μεσσηνίας από όπου ξεκίνησε μαζί με τον άντρα της τέσσερις δεκαετίες πριν

«Έζησα στη Βενεζουέλα σχεδόν 35 χρόνια. Η κατάσταση, πλέον, είχε γίνει πολύ επικίνδυνη. Δεν μπορούσαμε να ζούμε με το φόβο. Έπρεπε να φύγουμε για να μην κινδυνεύουμε». Για την 54χρονηΔήμητρα Δεδεμάδη και τον σύζυγό της Θανάση, που έστησαν τη ζωή και την οικογένειά τους στη μακρινή χώρα της Λατινικής Αμερικής, η απόφαση να πάρουν το δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα δεν ήταν εύκολη. Ωστόσο, «στην Ελλάδα είμαστε ελεύθεροι» λέει η ίδια από το χωριό Δώριο Μεσσηνίας όπου έχει βρει καταφύγιο εδώ και μερικούς μήνες. «Μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στην πλατεία. Μπορούμε να πάμε μια βόλτα το απόγευμα. Δεν κινδυνεύουμε να μας σκοτώσουν μέρα μεσημέρι».

Πάει αρκετός καιρός που παρακολουθούμε εικόνες βίας από την πολυτάραχη Βενεζουέλα. Ουρές χιλιομέτρων στα σούπερ μάρκετ, εγκληματικότητα στους δρόμους και διαδηλώσεις που μετρούν νεκρούς και τραυματίες. Ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο αποδίδει τα προβλήματα της οικονομίας της χώρας του σε μηχανορραφίες των ΗΠΑ και της αντιπολίτευσης για την αποσταθεροποίηση και την ανατροπή της κυβέρνησής του. Στον αντίποδα, η  αντιπολίτευση ζητά παραίτηση Μαδούρο με τον πρόεδρο της Εθνικής Συνέλευσης της χώρας, Χούλιο Μπόρχες, να καλεί τους πολίτες να επαναστατήσουν και να μην δεχθούν την αλλαγή στο Σύνταγμα που έχει προαναγγείλει ο πρόεδρος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας.

Τι ακριβώς συμβαίνει, όμως, στη Βενεζουέλα του Νικολάς Μαδούρο και πώς είναι η ζωή για τους απλούς πολίτες; Η Δήμητρα Δεδεμάδη περιγράφει στο NEWS 247 τη σκληρή καθημερινότητα που η ίδια έζησε και τον αγώνα επιβίωσης που δίνουν καθημερινά όσοι μένουν μόνιμα εκεί.

Τα πρώτα χρόνια ξέραμε ότι δουλεύοντας μπορούσαμε να αποκτήσουμε κάτι

«Παντρεύτηκα το 1982. Ήμουν 19 ετών. Έπρεπε να ακολουθήσω το σύζυγό μου στη Βενεζουέλα» θυμάται η κυρία Δήμητρα. «Ο άντρας μου βρέθηκε για λίγο στον Παναμά για δουλειά. Μετακόμισε, όμως, στη Βενεζουέλα, όπου ζούσε ήδη η αδερφή του με την οικογένειά της».

Στην αρχή, ο κύριος Θανάσης εργάστηκε στο μαγαζί με ρούχα που είχε ανοίξει ο κουνιάδος του. Όταν πια είχε κάποιες οικονομίες στην άκρη, το 1984, αποφάσισαν με τη σύζυγό του να στήσουν τη δική τους επιχείρηση, ένα μαγαζί με υποδήματα και δερμάτινες τσάντες. «Τα πρώτα χρόνια η ζωή μας ήταν αρκετά καλή. Μπορεί να είχαμε δυσκολίες μέχρι να φτιάξουμε το μαγαζί μας, όμως βρίσκαμε πολύ πιο εύκολα πράγματα βασικά για την επιβίωσή μας. Δουλεύοντας ξέραμε ότι μπορούσαμε να αποκτήσουμε κάτι», λέει η κυρία Δήμητρα και συνεχίζει εξηγώντας πώς ξεκίνησαν τα πρώτα οικονομικά προβλήματα.

«Όταν ανοίξαμε το μαγαζί και για αρκετά χρόνια το εργοστάσιο που μας προμήθευε προϊόντα δεχόταν πίστωση. Δίναμε μια προκαταβολή, μας έφερναν το εμπόρευμα και ξεχρεώναμε ένα μήνα αργότερα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έπρεπε πρώτα να πληρώσουμε όλο το ποσό του εμπορεύματος στο εργοστάσιο για να μας το δώσουν. Δεν δέχονταν καμία πίστωση και αυτό μας κατέστρεφε οικονομικά. Αναγκαζόμασταν να αγοράζουμε το εμπόρευμα χωρίς να ξέρουμε πότε και αν τελικά θα το πουλούσαμε. Σταδιακά αρχίσαμε να μπαίνουμε μέσα καθώς ο κόσμος δεν μπορούσε να ψωνίσει. Ευτυχώς, καταφέραμε να κάνουμε κάποιες οικονομίες και να σπουδάσουμε τα δύο μας παιδιά. Και τώρα, μετά από μια σκληρή πραγματικότητα που βιώσαμε για πολλά χρόνια, αποφασίσαμε να κλείσουμε τα πάντα στη Βενεζουέλα και να γυρίσουμε στην Ελλάδα».

Τον σκότωσαν για ένα κινητό τηλέφωνο

Η Βενεζουέλα, περιγράφει η 54χρονη, έχει κηρυχθεί επανειλημμένα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η στρατιωτική παρουσία είναι έντονη παντού, στα Μέσα Μεταφοράς, στα ταμεία των καταστημάτων, στους δρόμους. Συχνό φαινόμενο είναι και οι άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια για λίγο φαγητό. Είναι τέτοιες οι ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός, που συχνά οδηγούν ακόμα και στο θάνατο. Στα σούπερ μάρκετ ο μέσος χρόνος αναμονής ξεπερνά τις έξι με οκτώ ώρες, ενώ ισχύει ειδικός κανονισμός προσέλευσης. Η μαύρη αγορά εξελίσσεται σε επικερδή δραστηριότητα για όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τα δημόσια νοσοκομεία υπολειτουργούν. Η κυκλοφορία είναι σχεδόν απαγορευτική μετά τη δύση του ηλίου για όποιον δεν θέλει να προκαλέσει την τύχη του κι αυτό γιατί η εγκληματικότητα βρίσκεται στα ύψη. Σύμφωνα με την οργάνωση Παρατηρητήριο Βίας στη Βενεζουέλα, το 2016 οι δολοφονίες αυξήθηκαν σε 28.479 από τις 27.875 που είχαν καταγραφεί το 2015. «Πρόσφατα ο γιος μου έμαθε ότι σκότωσαν ένα φίλο φίλου του μέρα μεσημέρι μόνο και μόνο για να του αρπάξουν ένα καλό κινητό τηλέφωνο», μας λέει η κυρία Δήμητρα.

Απήγαγαν το γιο μου

«Τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαμε να ζήσουμε στη Βενεζουέλα» συνεχίζει. «Θέλαμε να νοικιάσουμε μια μονοκατοικία αλλά αν το κάναμε θα ήταν σαν να προκαλούμε ότι έχουμε λεφτά. Πολλές φορές είχαν σκοτώσει ανθρώπους, που έμεναν σε μονοκατοικίες, επειδή τους έβλεπαν να κάθονται στις αυλές των σπιτιών τους, μέρα μεσημέρι. Περνούσαν με το μηχανάκι και πυροβολούσαν χωρίς λόγο και αιτία. Σκοτώνουν για πλάκα, πλέον. Αν αντισταθείς σε μια ληστεία, κινδυνεύεις να χάσεις την ίδια σου τη ζωή. Κινδυνεύεις μόλις πέσει το σκοτάδι αλλά ακόμη και με το φως της ημέρας αν δεν είσαι προσεκτικός. Είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα εκεί», σημειώνει η κυρία Δήμητρα και αναφέρει μία περιπέτεια που πέρασε η οικογένειά της πριν κάποια χρόνια. «Είχαν απαγάγει το γιο μου, τον Τάσο. Βρισκόταν σε ένα ίντερνετ καφέ με φίλους του όταν άγνωστοι μπήκαν μέσα, τον τράβηξαν έξω και τον έβαλαν στο αυτοκίνητο. Οκτώ μέρες είχαμε να μάθουμε νέα του. Μας ζήτησαν λεφτά για να δούμε το γιο μας ζωντανό. Τα δώσαμε για να γυρίσει πίσω το παιδί μας».

Πάσχα στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια για την κυρία Δήμητρα, το σύζυγό της Θανάση και το γιο τους Τάσο.

Σκληρός αγώνας επιβίωσης

Το καθήκον της τήρησης της τάξης και την περιφρούρηση της διανομής τροφίμων έχει εδώ και λίγο καιρό αναλάβει ο Στρατός. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι κάθε φορά που τα σούπερ μάρκετ προμηθεύονται προϊόντα, μία φορά το μήνα συνήθως, ο πολίτης πρέπει να πάει εκεί από τα ξημερώματα και να δώσει την ταυτότητά του στους στρατιωτικούς προκειμένου να λάβει το χαρτί με το πολυπόθητο νούμερο για τη σειρά προτεραιότητας. Οι στρατιωτικοί κρατούν τις ταυτότητες και τις επιστρέφουν αφού στους πολίτες αφού ψωνίσουν, για να μη μπορούν να πάνε στο σούπερ μάρκετ δύο και τρεις φορές. Το κράτος, επίσης, παρέχει σε πολύ χαμηλή τιμή και ανά 15 ημέρες στους φτωχούς μια σακούλα με λάδι, αλεύρι, ζάχαρη και συνήθως κάποιο πουλερικό. Για όλους τους άλλους, όμως, που στήνονται στις ουρές των σούπερ μάρκετ και περιμένουν πότε θα ψωνίσουν, υπάρχουν δύο εναλλακτικές, σύμφωνα με την 54χρονη. «Ή περιμένεις στην ουρά με το ενδεχόμενο να μη βρεις ούτε τα βασικά που έχεις ανάγκη για την επιβίωσή σου ή καταφεύγεις στη μαύρη αγορά. Στη δεύτερη περίπτωση οι τιμές είναι εξωφρενικές».

Σύμφωνα με την Δήμητρα Δεδεμάδη, ο βασικός μισθός αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα υπολογίζεται περίπου στα 70.000 μπολίβαρ (15 ευρώ περίπου), ενώ από την πρωτομαγιά και μετά παρέχεται κι ένα βοήθημα για φαγητό. Ένα  κιλό κρέας στο σούπερ μάρκετ κοστίζει περίπου 11.000 μπολίβαρ. Για να πάρει κάποιος ένα κιλό γάλα σε σκόνη έδινε 3.000 μπολίβαρ ενώ στη μαύρη αγορά πληρώνει μέχρι και 17.000 μπολίβαρ. Για να αγοράσει 30 αυγά, πρέπει να πληρώσει 10.000 μπολίβαρ, τη στιγμή που το ημερομίσθιο είναι στα μισά λεφτά. «Μια περίοδο στη Βενεζουέλα δεν είχαμε καθόλου ζάχαρη. Ακόμη και κάτω από τις πέτρες να κοιτούσαμε, δεν είχαμε να βάλουμε ούτε ένα κουταλάκι ζάχαρης στον καφέ μας. Τότε, η ζάχαρη στοίχιζε στο σούπερ μάρκετ 25 μπολίβαρ το κιλό, αλλά λόγω της έλλειψής της μας ζητούσαν στη μαύρη αγορά 3.000 μπολίβαρ για ένα κιλό ή για 40 κιλά ήθελαν 40.000 μπολίβαρ. Μητέρες δεν είχαν πάνες να αλλάξουν τα μωρά τους και όποιος είχε, ζητούσε απίστευτα ποσά για να τις πουλήσει. Άλλοι ζητούσαν φαγητό για να σου δώσουν χαρτοπετσέτες ή χαρτιά υγείας. Ζήσαμε πολύ άσχημες καταστάσεις», περιγράφει η κυρία Δήμητρα προσθέτοντας ότι πριν φύγει η ίδια από τη Βενεζουέλα, μια οικογένεια για να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα με ένα δωματιάκι χρειαζόταν περί τις 20.000 μπολίβαρ.

Όσο για την οικογενειακή επιχείρηση; Κάποια στιγμή εν μέσω σφοδρών διαδηλώσεων ήρθαν από την κυβέρνηση και της είπαν: «Ή θα μειώσετε τις τιμές των υποδημάτων σας κατά 30% ή θα βάλουμε εμείς τις τιμές που θέλουμε και θα μπει ο κόσμος μέσα και θα πάρει τα πάντα». «Δεν είχαμε άλλη επιλογή» εξηγεί. «Έπρεπε να ρίξουμε τις τιμές για να ξεπουλήσουμε. Πωλούσαμε δερμάτινα παπούτσια για 10.000 μπολίβαρ αλλά ο κόσμος δεν είχε λεφτά να αγοράσει, περπατούσαν με τρύπια παλιά παπούτσια. Κάπως έτσι, δώσαμε όλο το εμπόρευμά μας σε χαμηλές τιμές και φύγαμε από τη Βενεζουέλα».

Η ζωή στην πατρίδα

Μετά από λίγους μήνες στο χωριό της στη Μεσσηνία, η κυρία Δήμητρα δεν έχει πλέον καμία αμφιβολία ότι με το σύζυγό της έλαβαν τη σωστή απόφαση. «Συγγενείς που ζουν ακόμη εκεί μου λένε ότι η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη, οι τιμές των προϊόντων είναι όλο και πιο ακριβές και ο κόσμος δεν έχει πραγματικά να φάει. Με καθησυχάζουν ότι κάναμε το καλύτερο πράγμα που φύγαμε από τη χώρα και εύχονται μια μέρα να το καταφέρουν και οι ίδιοι» σημειώνει η 54χρονη, η οποία, πλέον, έχει αλλάξει τελείως τρόπο ζωής. Ξυπνάει το πρωί με το σύζυγό της και πίνουν ανέμελοι τον καφέ τους, με τις λιγοστές οικονομίες τους και την παρέα των συγγενών τους. «Εδώ πέρα νιώθω ελεύθερη. Έχουμε βρει την ψυχική μας ηρεμία. Ευτυχώς, έφυγαν και τα δύο μας παιδιά, δουλεύουν πλέον στην Ισπανία και είμαστε ήσυχοι. Κάνουν λάθος όσοι συγκρίνουν τη Βενεζουέλα με την Ελλάδα. Είναι τελείως διαφορετική η ζωή στην πατρίδα μας. Κανείς δεν μας ενοχλεί», καταλήγει η κυρία Δήμητρα και το μόνο που ζητά από την Πολιτεία είναι «να μπορούμε σαν Έλληνες να έχουμε ιατρική περίθαλψη και να πληρώνουμε πιο φθηνά τα φάρμακά μας».

«ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ, Ο ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ ΛΙΑΜΠΕΦ (VOL.1)»ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ.ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Θανάσης Λιακόπουλος κατάγεται από το Δώριο.

• Ο Θανάσης Λιακόπουλος γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Δάφνη και έζησε ατελεύτητα καλοκαίρια στο Δώριο Μεσσηνίας και δύο βαρείς χειμώνες στην Αφρική (Άντις Αμπέμπα, Αιθιοπία). Οι σπουδές του -Φιλολογία στην Αθήνα και κλασσική κιθάρα και μουσική- σε συνδυασμό με την παθολογική ανάγνωση λογοτεχνικών, φιλοσοφικών, ανθρωπολογικών, ιστορικών και κοινωνιολογικών βιβλίων τον οδήγησαν στην συγγραφή μικρών ιστοριών. Βιοποριζόμενος ασχολήθηκε για χρόνια με την παράδοση ιδιαιτέρων μαθημάτων. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα και κριτικές βιβλίων σε διάφορα περιοδικά και έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε παρουσιάσεις βιβλίων διαφόρων συγγραφέων.

«ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ, Ο ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ ΛΙΑΜΠΕΦ (VOL.1)» είναι το δεύτερο βιβλίο του.

Έσπρωξε αργά την πόρτα, η οποία υποχώρησε μ’ έναν ανεπαίσθητο μακρόσυρτο συριγμό. Το ροχαλητό ακουγόταν εντονότερα. Η τηλεόραση δεν το κάλυπτε. Αυτά τα δύο έσπαγαν τη σιωπή του δωματίου· κι ο προσεκτικός βηματισμός του διαρρήκτη. Αργά αργά πήγε απάνω απ’ τον Μάνο. Έβγαλε το πιστόλι απ’ τη ζώνη του, έσκυψε προς τον Μάνο κι έστρεψε την κάννη στο κεφάλι του κοιμισμένου, πλησιάζοντάς το προς αυτό, με σκοπό να του το κολλήσει στο μέτωπο, ενώ το άλλο χέρι κινήθηκε να του βουλώσει το στόμα.
Η οδυνηρή μας κατάσταση ένεκα της φτώχιας και της ανέχειας και η άδικη απόλυσή μου απ’ τον οπλουργό, άρχισαν να λειτουργούν κάπως περίεργα μέσα στο μυαλό μου, σχετικά με εκείνες τις δυο λεξούλες, αδικία-αξιοπρέπεια. Αντιλήφθηκα πως η δικαιοσύνη είναι κάτι ρευστό, ιδίως όταν εκτελείται από ανθρώπους που έχουν και φαίνονται αξιοπρεπείς, ενώ η αξιοπρέπεια δεν έχει να κάνει και τόσο με το αν έχεις να φας ή όχι, αφού υπάρχουν κι άλλα στάδια και προϋποθέσεις αυτής. Μέχρι εκεί έφτανα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

του Νου και της Καρδιάς. Η νέα ποιητική συλλογή της Γαρυφαλλιάς Κατσαμπάνη-Τσαγκάρη.

Με τον αντιπρόεδρο της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων Κώστα Παπαδόπουλο-Ζωτόπουλο, από το Κοπανάκι, κάτοικο Δωρίου.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://kopanakinews.wordpress.com)

Ο Αντώνης Λιόγας από τον Άγιο Γεώργιο Δωρίου αναλαμβάνει προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών

Ο Εισαγγελέας Εφετών Αντώνης Λιόγας θα αναλάβει καθήκοντα προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών στη θέση του συναδέλφου του Ισιδωρου Ντογιάκου.

Ο κ. Λιογας, στη νέα ψηφοφορία που διεξήχθη για τη θέση του επικεφαλής της Εισαγγελίας, έλαβε 46 ψήφους έναντι 31 που συγκέντρωσε ο συνυποψήφιος του Παντελης Στραγαλης.

Τρεις εισαγγελικοί λειτουργοί έριξαν λευκή ψήφο.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Ντογιακος εξέπεσε της θέσης του λόγω πειθαρχικής ποινής που του επιβλήθηκε από τον Άρειο Πάγο.

πηγή: Χρήστος Μαζάνης -http://www.zougla.gr/

Νίκος Τάκης: Η ψυχοθεραπεία είναι ένα κάλεσμα για δράση και ενεργοποίηση του εαυτού μας να αναλάβει δράση

Ο Νίκος Τάκης κατάγεται από το Δώριο (γιος του Χρήστου Α. Τάκη) είναι Κλινικός Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπευτής και Εκπαιδευτής Ψυχοδράματος. Είναι Διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών. Από το 2001 εργάζεται στο Τμήμα Εφήβων Νέων της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ.  Από το 2010 διδάσκει μαθήματα ψυχολογίας στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος. Έχει εργαστεί ως επιστημονικός συνεργάτης στον Τομέα Ψυχολογίας του Παν/μίου Αθηνών από το 2006 ως το 2010.

Εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής από το 2001 και συντονίζει ομάδες ψυχοδράματος από το 2004. Το 2010 ολοκλήρωσε την εκπαίδευση του ωε εκπαιδευτής ψυχοδράματος και έκτοτε ίδρυσε και διευθύνει το φορέα «Ενδοχώρα». Έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων κατά τα έτη 1997-1999.

Η παρακάτω συνέντευξη είναι από το http://www.psychologynow.gr/

-Πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, να σκεφτείς για πράγματα, να δουλέψεις σε πράγματα και, πάνω από όλα, να κάνεις τομές και ρήξεις.

Σε μία όμορφη συνάντηση με τον κύριο Νίκο Τάκη, ομαδικό ψυχαναλυτή και διδάκτωρ κλινικής ψυχολογίας, είχαμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε θέματα ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας, νοηματοδότησης και υπέρβασης των συμπτωμάτων και την ανάγκη της εποπτείας στους ειδικούς ψυχικής υγείας.
Πώς ορίζεται από εσάς η έννοια της ψυχικής υγείας και της ψυχικής ασθένειας;
Σ: Αυτό είναι ένα πολύπλοκο θέμα, που μπορεί να οριστεί από διάφορες κατευθύνσεις. Εμείς ως ψυχοθεραπευτές πιστεύουμε ότι ψυχική υγεία σημαίνει την ικανότητα ενός ανθρώπου να εργάζεται, να απολαμβάνει τη ζωή του και να μπορεί να αγαπάει και να αγαπιέται.
Θα προσέθετα και τη διάσταση, που για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική, της ικανότητας – αυτό που λέμε – της  νοηματοδότησης: να μπορεί, δηλαδή, κανείς να αντιλαμβάνεται τις δικές του κινήσεις και τι συμβαίνει μέσα του με τα συναισθήματά του, που είναι και σε μεγάλο βαθμό η βάση της ψυχικής υγείας. Ψυχική υγεία, αν το δούμε τυπικά και τεχνικά, σημαίνει και απουσία ψυχοπαθολογικών συμπτωμάτων.
Η ψυχική ασθένεια, από την άλλη πλευρά, είναι επίσης μια ευρεία έννοια, την οποία θεωρώ ότι θα αδικήσουμε πάρα πολύ, εάν τη δούμε μόνο από την ψυχιατρική οπτική. Μιας και μιλάμε και για το στίγμα: ψυχική ασθένεια είναι μια έκφραση σε μεγαλύτερο βαθμό πολλών χαρακτηριστικών που έχουν και οι άνθρωποι που θεωρούνται εντός πολλών εισαγωγικών ψυχικά υγιείς: δηλαδή, αυτή είναι η λεγόμενη ποσοτική διαφορά και όχι ποιοτική.
Με άλλα λόγια, η ψυχική ασθένεια σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που τον θεωρούμε ότι πάσχει από κάτι έχει σε μεγαλύτερο βαθμό κάποια ψυχολογικά χαρακτηριστικά από ότι οι μη ασθενείς. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που έχει αγχώδη διαταραχή, έχει παραπάνω άγχος από ότι ο μη αγχωτικός, ο μη αγχώδης. Ένας άνθρωπος, ας πούμε, που έχει κατάθλιψη, έχει μια ποσοτική διαφορά στη θλίψη από ότι ο μη καταθλιπτικός. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να βρούμε την αιτία της ψυχικής ασθένειας υπό το πρίσμα Select an image to pin.
Με άλλα λόγια, θα πρέπει να βρούμε την αιτία της ψυχικής ασθένειας υπό το πρίσμα όχι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο από μας. Απλά, έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό για κάποιους λόγους, οι οποίοι εξηγούνται πάντοτε, κάποια χαρακτηριστικά που έχουμε όλοι μας, όποτε υπό αυτό το πρίσμα θα ήθελα να ορίσω την ψυχική ασθένεια.
Πώς θα μπορούσαμε να προασπίσουμε την ψυχική μας υγεία;
Την ψυχική μας υγεία μπορούμε να την προασπίσουμε, πάνω απ΄ όλα, με δύο πράγματα, κατά τη γνώμη μου, βασικά: με τις σχέσεις και τις σκέψεις. Και τι εννοώ με αυτό; Και οι δύο περιπτώσεις έχουν να κάνουν με μια μορφή σύνδεσης: στις σχέσεις συνδεόμαστε με ανθρώπους και στις σκέψεις συνδέουμε κομμάτια του εαυτού μας, τα συναισθήματά μας, τις αναπαραστάσεις μας, τις εσωτερικές μας λειτουργίες.
Κάτι εξαιρετικά σημαντικό είναι το γεγονός ότι πρέπει, όπως ανέφερα και πριν, να νοηματοδοτούμε τα πράγματα και να τα καταλαβαίνουμε. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, τα ψυχικά συμπτώματα, η ψυχική νόσος εμφανίζεται ως μια αδυναμία του ψυχισμού να μπορέσει να οργανώσει, να εμπεριέξει και να επεξεργαστεί τους ψυχικούς ερεθισμούς, οι οποίοι μπορεί να προέρχονται είτε από μέσα μας είτε από το εξωτερικό περιβάλλον. Η ικανότητα της σκέψης, λοιπόν, αφορά ακριβώς αυτό: το
να μπορούμε να μεταβολίσουμε τις εντάσεις ασχέτως της προέλευσής τους και ναμπορούμε να καταλάβουμε αυτό που μας συμβαίνει.
Επίσης, οι σχέσεις έχουν μια αντίστοιχη λειτουργία: σε μεγάλο βαθμό εμπεριέχουν μια εκφόρτιση της προσωπικής έντασης που έχει ο καθένας μέσα του με το να μοιράζεται και να επιτυγχάνει έτσι την ανακούφισή του. Η αίσθηση ότι δεν είναι κανείς μόνος και μπορεί να μιλάει για αυτό, που του συμβαίνει, είναι εξαιρετικά
σωτήρια, γιατί ένα τεράστιο κομμάτι των ψυχικών παθήσεων, όπως, επίσης, και ένας λόγος που οι ψυχικές παθήσεις επιδεινώνονται, είναι ακριβώς το γεγονός ότι δεν έχουμε να μοιραστούμε αυτό που ζούμε– το βίωμά μας – με κάποιον.
Όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, εξάλλου,οι άνθρωποι είμαστε εξ ορισμού όντα πολιτικά, κοινωνικά. Η αδυναμία ικανοποίησης της τάσης μας για σχετίζεσθαι είναι κάτι που αφήνει μια φυσική ένταση ανεπεξέργαστη και μπορεί να οδηγήσει στην
ψυχική ασθένεια.
Τι χρειάζεται επομένως να κάνουμε μόλις παρατηρήσουμε στον εαυτό μας ορισμένες ψυχολογικές δυσκολίες όπως υπερβολικό άγχος, ψυχοσωματικά συμπτώματα κ.λπ.;
Κατ΄αρχάς, αυτά πρέπει να τα διαχωρίσουμε. Η έννοια του ψυχοσωματικού είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολα διαγνώσιμο. Ειδικά για μας τους ίδιους δεν είναι κάτι το απλό να καταλάβεις εάν είναι κάτι ψυχοσωματικό ή όχι. Ούτως ή άλλως,
ακόμα και οι ιατρικές έρευνες ανακαλύπτουν πάντοτε, καθώς φαίνεται, ότι το στρες – το οποίο είναι επίσης δύσκολο να οριστεί η έννοια – παίζει πολύ βασικό ρόλο στην εμφάνιση πολλών ψυχικών ασθενειών.
Από μια πιο ψυχαναλυτική οπτική, τα ψυχοσωματικά προβλήματα έχουν να κάνουν ακριβώς με το ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν μια μορφή ψυχικής λειτουργίας, την οποία ονομάζουμε μηχανιστική χρηστική σκέψη, κατά την οποία στην ουσία
αποκόπτεται τελείως η επικοινωνία μεταξύ των σκέψεων και των συναισθημάτων, δηλαδή σαν ό,τι ζω να το διατηρώ και να το περιορίζω μόνο σε ένα γνωστικό επίπεδο σκέψης, χωρίς να αφήνω τον εαυτό μου να νιώσει πράγματα.Αυτό φυσικά έχει ένα τεράστιο κόστος, γιατί η μόνη οδός που μένει για την εκφόρτιση των
ψυχικών εντάσεων – καθώς το ασυνείδητο και ο ψυχισμός είναι πάντα εκεί, ακόμη και αν τον αρνούμαστε – είναι αυτή του σώματος: οπότε ένας άνθρωπος που έχει πολλά σωματικά προβλήματα, ακόμη και αν νιώθει ψυχικά καλά και δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει αλλά εμφανίζει το ένα σωματικό και ιατρικό πρόβλημα μετά το άλλο, καλό θα είναι να υποψιαστεί ότι συμβαίνει κάτι διαφορετικό και χρειάζεται θεραπεία.
Με δυο λόγια, εάν διαπιστώσουμε ότι γίνονται πράγματα – νιώθουμε πράγματα – τα οποία αδυνατούμε να ελέγξουμε, συνιστά, κατά τη γνώμη μου μια ένδειξη ότι κάποια
πράγματα μας ξεπερνάνε και καλό θα ήταν να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό, για να μπορέσουμε, κατ΄αρχάς – θα επανέλθω σε αυτό που έλεγα πριν – να το νοηματοδοτήσουμε, να δούμε τι είναι αυτό που μας συμβαίνει. Ενίοτε, ακόμα και αν είμαστε ψυχικά υγιείς πάλι εντός εισαγωγικών μπορεί να αντιμετωπίζουμε
αγχογόνες περιόδους ή πολύ ακραία γεγονότα, τα οποία να ξεπερνάνε την ικανότητα του ψυχικού μας οργάνου να τα χειριστεί. Και τις στιγμές αυτές, καλό θα ήταν να πάρουμε μια βοήθεια γιατί, αν δεν πάρουμε τη βοήθεια αυτή, το πράγμα θα έχει
επιπτώσεις είτε παροδικές είτε μόνιμες, τις οποίες καλό θα ήταν να αποφύγουμε και για μας και τους γύρω μας.
Αυτή η βοήθεια, με άλλους όρους είναι η εποπτεία για τους ειδικούς ψυχικής υγείας που ασκούν ένα πολύ ευαίσθητο και ιδιαίτερο επάγγελμα;
Είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό στην Ελλάδα που εγώ νομίζω ότι αμαυρώνει και τον χώρο γενικά της ψυχικής υγείας – αυτό το περιβόητο: ό,τι δηλώσεις, είσαι, που δυστυχώς ισχύει. Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, που από ότι ακούω, έκανε κάποια
σεμινάρια σε κάποια κέντρα παιδοψυχολογίας και ψυχοθεραπείας, ξεκινά να εργάζεται ως θεραπευτής.Αυτό είναι, αν μη τι άλλο, εγκληματικό.
Επιπλέον, δεν υπάρχει δυστυχώς κάποιο όργανο που να τα ελέγχει αυτά τα πράγματα. Ακόμα και ένα πτυχίο πανεπιστημίου δεν φτάνει. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές άλλες χώρες το να ασχοληθεί κανείς με την κλινική ψυχολογία και την
ψυχοθεραπεία, δηλαδή με το να διαγιγνώσκει και να παρέχει θεραπεία και ψυχολογικές υπηρεσίες σε ανθρώπους, είναι κάτι, το οποίο το μαθαίνεις σε μεταπτυχιακό επίπεδο ενώ πρέπει στη συνέχεια να δώσεις και εξετάσεις για την άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου ή του ψυχοθεραπευτή.Χρειάζεται, με άλλα λόγια, οπωσδήποτε ένα μεταπτυχιακό εφαρμοσμένο και μια ειδίκευση.
Στην Αμερική, μάλιστα, υπάρχει το λεγόμενο CIP – πως έχουμε εμείς το Phd – αυτοί έχουν το CIP, ένα είδος διδακτορικού κλινικά εφαρμοσμένου. Η εκπαίδευση, δηλαδή, στην ψυχοθεραπεία συνιστά μια διαδικασία εξαιρετικά μακροχρόνια και αρκετά
απαιτητική. Αλλά και αυτό δεν είναι επαρκές. Θα πρέπει κανείς, αφού έχει εκπαιδευτεί, έχει αναλάβει ασθενείς μέσα σε ένα κλινικό πλαίσιο, έχει διαβάσει, έχει εξετάσει αυτά που έχει διαβάσει, να συνεχίσει, ακόμα και μετά το πέρας του διδακτορικού, να κάνει εποπτεία.
Και η εποπτεία σημαίνει: πηγαίνω σε ένα μεγαλύτερο και πιο έμπειρο συνάδελφο από μένα, ο οποίος έχει την ίδια θεωρητική προσέγγιση με τη δική μου και πηγαίνω αυστηρά για τους ασθενείς μου. Και αυτό είναι ένα πράγμα εξαιρετικά βασικό, γιατί
με βοηθάει να πάρω μια απόσταση και να κατανοήσω τόσο τα συναισθήματά μου όσο και τα συναισθήματα του ασθενή. Και, φυσικά, ένα ακόμα τεράστιο ζήτημα αφορά στο ό,τι πρέπει και εμείς οι ίδιοι οι θεραπευτές – πιστεύω ανεξάρτητα από τη
θεωρητική κατεύθυνση που έχουμε – να έχουμε περάσει και εμείς από μια διαδικασία ψυχοθεραπείας.Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για πολλούς λόγους.
Θα αναφέρω, ενδεικτικά και μόνο, ένα παράδειγμα. Σε περίπτωση που εγώ διανύω μια περίοδο που έχω χάσει ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και έρθει ένας ασθενής με αίτημα ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το πένθος του για τον γονιό του, που μόλις έχασε, θα με παρασύρει σε μια κατάσταση που εγώ κινδυνεύω να χάσω
την αντικειμενικότητά μου.
Θα γίνει σίγουρα ταύτιση του ψυχολόγου/ψυχοθεραπευτή με το πρόβλημα του ασθενούς…;
Όταν, λοιπόν, εγώ έχω κάνει τη θεραπεία μου για να ξέρω τι έχει συμβεί σε μένα,πώς το ζω εγώ, έχω τη δυνατότητα να λειτουργήσω πάντοτε και στο επίπεδο της ανθρώπινης σχέσης αλλά, πάνω απ΄ όλα, στο επιστημονικό και επαγγελματικό
επίπεδο, γιατί αυτό είμαστε. Το διασφαλίζουμε πάρα πολύ, όταν έχουμε περάσει μια διαδικασία ψυχοθεραπείας.
Γιατί πολλοί άνθρωποι μας καταφεύγουν στην εύκολη λύση «θα πάρω ένα χάπι και θα λύσω το πρόβλημά μου»; Είναι αυτό μια λύση;
Κοίταξε, στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένο. Είμαστε από τις χώρες που δεν είναι τόσο διαδεδομένο αυτό όπως αλλού, όπως στην Αμερική, για παράδειγμα. Εκεί υπάρχει και ταινία «The Prozac nation» – το έθνος πρόζακ – γιατί υποτίθεται ότι είναι
υπερβολική και ακραία η χρήση των φαρμάκων.
Αυτό γίνεται για δύο λόγους στην Ελλάδα: γιατί, κατ΄αρχάς, ακόμα δεν υπάρχει τέτοιου είδους ψυχοθεραπεία. Είναι κάτι πάρα πολύ πρόσφατο για την Ελλάδα. Και να αναφέρω εδώ ότι χρωστάμε πάρα πολύ μεγάλη χάρη στον Yalom, τον Irvin
Yalom, διάσημο Αμερικάνο ψυχοθεραπευτή, ο οποίος με τα βιβλία, που έγινε γνωστός στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», «Ο δήμιος του έρωτα» και το «Ντιβάνι» οικείωσε τον πολύ κόσμο με την ψυχοθεραπεία: ότι δεν είναι κάτι ακραίο που το κάνουμε όταν οι άνθρωποι έχουμε τα τραγικά και ακραία
ψυχιατρικά προβλήματα αλλά είναι μια διαδικασία, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη βελτίωση σε σχέση με τον εαυτό μου, χωρίς αυτό να έχει οπωσδήποτε τις διαστάσεις της ψυχοπαθολογίας.
Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Βλέπουμε γενικά ότι τα τελευταία χρόνια προβάλλεται και μέσα από το facebook και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης η ψυχοθεραπεία ως ένας πολύ καλός εναλλακτικός τρόπος να μπορέσει κανείς να έχει
αυτογνωσία και να ανακτήσει αυτοπεποίθηση. Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι στην ψυχοθεραπεία πρέπει να κάνει κάνεις δουλειά με τον εαυτό του. Ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή δεν είναι ίδιος με το αυτόν του γιατρού. Η δουλειά μας δεν είναι να δώσουμε εμείς μια έτοιμη λύση.
Για μένα εκεί βρίσκεται και η απάντηση του στο ερώτημά σου, γιατί πάει ο άλλος στο γιατρό για το φάρμακο, καθώς παίρνοντας ένα φάρμακο είναι ακριβώς όπως όταν έχεις πυρετό, έτσι; Παίρνεις ένα φάρμακο, εσύ ξαπλώνεις και το φάρμακο κάνει τη
δουλειά του άρα εσύ παραμένεις σε μια παθητική θέση, που δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι.

Το φάρμακο δεν απαιτεί τίποτα από όλα αυτά. Δεν δίνει, όμως, και καμία οριστική λύση. Για παράδειγμα, η κατάθλιψη… Θυμάμαι έναν επόπτη, ο οποίος παρομοίαζε την κατάθλιψη με την πτώση σε ένα πηγάδι. Έλεγε, λοιπόν, ότι εάν να πέσεις σε ένα
πηγάδι, το να σου δώσει κάποιος φάρμακα είναι σαν να σου πετάξει ένα σκοινί, δηλαδή είναι κάτι πάρα πολύ βοηθητικό, αλλά εάν επιχειρήσεις να ανέβεις με το σκοινί στο πηγάδι, χρειάζεται και πάρα πολύ δική σου προσπάθεια για να φτάσεις πάλι στην επιφάνεια, δηλαδή το φάρμακο θα βοηθήσει αλλά δεν είναι η λύση.Η λύση είναι η δική σου ενεργητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, την οποία βοηθάει πάρα πολύ η ψυχοθεραπεία για να την κατακτήσεις.
Ναι, είναι ακριβώς αυτό. Είναι η ευθύνη της αλλαγής που παίρνεις ως ενήλικας.
Ναι. Και, πολύ συχνά, η ψυχοθεραπεία έχει ακριβώς αυτόν τον στόχο. Την ανάλυση της ευθύνης του εαυτού, της προσωπικότητας, το πέρασμα από μια παιδική σχέση
εξάρτησης. Κοντολογίς, πρόκειται για το πέρασμα από μια παιδική θέση που άλλοι έχουν την ευθύνη για σένα, το οποίο είναι ενοχλητικό και μπορεί και παθογόνο αλλά έχει και ένα βόλεμα, προκειμένου να μπορέσεις να αναλάβεις τη ευθύνη του εαυτού
σου.
Η ψυχοθεραπεία όμως είναι και μια διαδικασία που τρομάζει…
Η ψυχοθεραπεία τρομάζει και για έναν ακόμη λόγο. Τρομάζει επειδή έχει κάτι το άγνωστο. Κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο μας έδειξε και ο Freud, ας πούμε, είναι, για παράδειγμα, ας πιάσουμε ένα σύμπτωμα, ας πούμε, στις νευρώσεις. Το σύμπτωμα,
πάντοτε, έχει κάποιο ελαστικό. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει μια τεράστια ψυχική σύγκρουση, η οποία σε κάποιο βαθμό εκτονώνεται μέσα από τα συμπτώματα, δηλαδή τα συμπτώματα, αν και σε ένα πρώτο επίπεδο μας προκαλούν μια πολύ
μεγάλη δυσφορία και μας κάνουν και υποφέρουμε, δηλαδή λόγω των συμπτωμάτων ζητάει κανείς βοήθεια είτε ψυχολογική είτε ψυχιατρική.
Από την άλλη μεριά, χάρη στα συμπτώματα, ακόμα και υποφέροντας, έχουμε εξασφαλίσει έναν τρόπο να λειτουργούμε, δηλαδή έστω και έτσι με το άγχος μου, με τη στεναχώρια μου, με τη θλίψη μου, επιβιώνω. Κάτι γνώριμο, κάτι οικείο υπάρχει
εκεί. Ενώ η ψυχοθεραπεία στην ουσία σε οδηγεί σε κάτι, το οποίο, όταν το ξεκινάς τουλάχιστον, είναι ανοίκειο. Αυτή είναι και η βασική διαφορά μεταξύ ψυχοθεραπευτή και γιατρού:ότι ξεκινάμε ένα ταξίδι που δεν ξέρουμε που θα βγάλει.
Εμείς οι θεραπευτές απλώς είμαστε εκπαιδευμένοι σε μια μέθοδο να πλοηγούμε, δηλαδή ο καπετάνιος είναι πάντα ο πελάτης, ο θεραπευόμενος. Εμείς ξέρουμε απλά να κρατάμε το τιμόνι, να διαβάζουμε τον χάρτη. Την κατεύθυνση, που θα πάμε και
που δεν θα πάμε την ορίζει ο θεραπευόμενος. Πάμε σε έναν νέο τόπο, σε μια ψυχική που δεν θα πάμε την ορίζει ο θεραπευόμενος. Πάμε σε έναν νέο τόπο, σε μια ψυχική terra incognita και αυτό είναι κάτι που τρομάζει.
Έτσι είναι. Δηλαδή συμφωνείτε με αυτό που είπε ο Βρετανός ψυχαναλυτής Wilfred Bion ότι “ο θεραπευτής και ο θεραπευόμενος είναι στην ίδια βάρκα και πάνε μαζί”…Αυτό δεν είναι το θέμα; Είναι μια κοινή πορεία, λοιπόν…
Ακριβώς, δεν είναι διδασκαλία. Δεν είμαστε δάσκαλοι για να διδάξουμε.
Οπωσδήποτε, υπάρχει ένα κομμάτι «εκπαιδευτικό» μέσα από τη σχέση και μέσα από την ταύτιση αλλά η δουλειά μας είναι να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να ανακαλύψει, όχι να το κάνουμε εμείς για αυτόν.
σ
Να αναφέρουμε, με την ευκαιρία αυτή, ότι είναι ένα πάρα πολύ δυστυχές και δυσάρεστο γεγονός. Τώρα με την κρίση, διάφορες κινήσεις εναντίον του στίγματος που γίνονται και διάφορες εκδηλώσεις σε μεγάλο βαθμό έχουν υποβαθμιστεί. Δεν
υπάρχει μπάτζετ. Δεν υπάρχει ποσό να δοθεί για αυτά τα πράγματα. Δεν θεωρείται βασικό παρ’ ότι με την κρίση έχουν αυξηθεί πάρα πάρα πολύ όλα τα ψυχολογικά προβλήματα στην Ελλάδα.
Ένα παράδειγμα είναι ότι στις αυτοκτονίες, ενώ ήμασταν η τελευταία χώρα με μεγάλη διαφορά από την προτελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είμαστε πλέον πρώτη. Αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό. Και σε σχέση με το στίγμα, ξέρεις ότι σε κάθε κοινωνία πάντοτε, υπάρχει ανάγκη να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Πολύ συχνά, λόγω και της ανικανότητας του συγκεκριμένου πληθυσμού να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αυτός είναι οι ψυχικά πάσχοντες. Τελοσπάντων, αυτή είναι μια άλλη
μεγάλη συζήτηση πώς έχουν καταλήξει να στοχοποιούνται και να διαπομπεύονται οι άνθρωποι αυτοί αλλά το βασικό είναι αυτό με το οποίο ξεκίνησα: να καταλάβουμε ότι αυτό οι άνθρωποι δεν είναι κάτι άλλο από μας, ούτε κάτι διαφορετικό από μας.Έχουν
απλά κάτι πιο πολύ από αυτό που έχουμε όλοι και αυτό δεν γίνεται τυχαία. Κάτι ζήσανε, κάτι περάσανε αυτοί οι άνθρωποι και συνέβη αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί υποφέρουν και με το να τους στιγματίζουμε και να τους περιθωριοποιούμε, τους
κάνουμε να υποφέρουν ακόμη παραπάνω.
Υπάρχει, βέβαια, και μια προβολή μέσα σε όλο αυτό: αυτός είναι ο πάσχων, όχι εγώ.
Εγώ είμαι καλά. Θέλουμε, δηλαδή, να «πετάμε στα μούτρα» του ανθρώπου αυτού τα δικά μας τα προβλήματα. Αλλά δεν είναι έτσι – καθόλου. Αντιθέτως, θα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι όλο αυτό. Και είναι πολύ σημαντικό, εμείς οι άνθρωποι του
επαγγέλματος να παίξουμε τον ρόλο της γέφυρας ανάμεσα στην κοινωνία και στους ψυχικά πάσχοντες, γιατί δυστυχώς σε πάρα πολλές περιπτώσεις το στίγμα ξεκινάει από μας τους ειδικούς. Και μόνο το γεγονός ότι εγώ έναν ασθενή μου αντί να τον
αναφέρω με το όνομά του, θα πω ο τάδε ψυχωσικός ή ο τάδε οριακός ή ο τάδε καταθλιπτικός. Ξέρεις, δηλαδή, εκμηδενίζω στην ουσία τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, αντικαθιστώντας τα με μια διάγνωση, που αυτό είναι απλά κάτι, από το οποίο αυτός ο άνθρωπος συμβαίνει και να υποφέρει αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο.
Δεν είναι κάτι χαρακτηριστικό του.
Θα αναφερθώ, για παράδειγμα, σε άλλου είδους παθήσεις όπως ο διαβήτης. Πόση καμπάνια γίνεται για τον διαβήτη, για το ζάχαρο, για να έχουμε μια καλύτερη υγεία.
Εκεί δεν νιώθει κανείς ότι ο διαβητικός περιθωριοποιείται. Αντιθέτως, τονίζεται ο κίνδυνος του πόσο κοντά είμαστε όλοι σε αυτό, εάν δεν προσέχουμε τη διατροφή και την καθημερινότητά μας. Κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να διεκδικήσουμε και για την
ψυχική νόσο. Είναι κάτι που είναι εξαιρετικά κοντά μας, εξαιρετικά δίπλα μας, εξαιρετικά μέσα μας, το οποίο μάλλον φροντίζουμε να αποφεύγουμε. Όπως έχουν πει και διάφοροι πολλοί σημαντικοί διανοητές: πλην του ψυχωτικού πυρήνα που
βλέπουμε στον σχιζοφρενή, υπάρχει και ο άλλος. Δεν είμαστε αλώβητοι και ανεπηρέαστοι από κάτι τέτοιο.Αυτό ας μην το ξεχνάμε.
Είπατε κάτι πάρα πολύ σημαντικό για μένα ότι και εμείς καμιά φορά δημιουργούμε θέματα γιατί με το να τους ονομάζουμε «ψ» ή να ξεχνάμε ότι είναι άνθρωποι. Είναι, ουσιαστικά, αυτοί που φέρουν το σύμπτωμα αλλά δεν είναι το σύμπτωμα. Νομίζω ότι αυτή η διάσταση που ανέφερες είναι πάρα πολύ σημαντική.
Ναι. Βέβαια, χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται χρόνος. Δεν είναι κάτι απλό. Δηλαδή, η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται και κατανόηση αλλά, πάνω από όλα, χρειάζεται η επιθυμία να τους καταλάβεις.
Μπορούμε και εμείς, ως ψυχοθεραπευτές, να κατευθύνουμε τους ίδιους και την οικογένειά τους σε ομάδες ψυχο-εκπαίδευσης και να τους βοηθήσουμε. Αυτό είναι το σημαντικό, να τους παρέχουμε βοήθεια.
Να μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι, πάρα πολύ συχνά, θύματα βιασμών, δολοφονούνται, θύματα εξαπάτησης, γιατί ακριβώς δεν έχουν την ικανότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Και αντί να σκεφτούμε το ευάλωτο της κατάστασής τους και την ευπάθειά τους, κατηγορούμε κιόλας από πάνω. Είναι άδικο από όλες τις απόψεις.

Επιμέλεια Συνέντευξης:Μιρέλλα Κορομπίλια, Ψυχολόγος

Προσφορά δροσιάς κι αγάπης στο «Χαμόγελο του Παιδιού» και τη «Φλόγα» από τριφύλιους παραγωγούς!

Με καρπούζι Τριφυλίας θα δροσιστούν αυτό το καλοκαίρι, μικροί και μεγαλύτεροι, στον εθελοντικό οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και το Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα», μετά τη συγκινητική πρωτοβουλία που ανέλαβε και υλοποιεί ο παραγωγός Μπάμπης Παπαδόπουλος από την Τερψιθέα Κυπαρισσίας!
Ο κ. Παπαδόπουλος, όπως και η Σίσσυ Παπαδοπούλου, παραγωγοί και εξαγωγείς αγροτικών προϊόντων της τριφυλιακής γης και δη του φημισμένου για τη γεύση και την ποιότητά του καρπουζιού Τριφυλίας, προχώρησαν σε μια πράξη αλληλεγγύης, με σεβασμό και αγάπη στα παιδιά, τους γονείς τους και τους ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτά και τα στηρίζουν στις περιπέτειες της ζωής τους. Έτσι, θέλησαν, με τις δικές τους δυνάμεις και δυνατότητες, από τη γη τους και μέσα από την ψυχή τους, να συνδράμουν το σπουδαίο κοινωνικό και ανθρώπινο έργο που επιτελούν «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και η «Φλόγα» και τους προσφέρουν καρπούζι Τριφυλίας από την παραγωγή τους στα καρπουζοχώραφα της Τερψιθέας και της Φαρακλάδας!
Εκτός από παραγωγοί και εξαγωγείς καρπουζιού, που διασφαλίζουν με κόπο και μόχθο την ποιότητα και τη γεύση του προϊόντος, για να κατακτά διαρκώς και περισσότερο τις αγορές του κόσμου, είναι και άνθρωποι, με αισθήματα κι ευαισθησίες. Πέρα από το εισόδημα και το όποιο κέρδος από τις αγροτικές και εμπορικές – εξαγωγικές τους δραστηριότητες, νοιάζονται για το συνάνθρωπο και δη τα παιδιά που σε ευαίσθητες ηλικίες δίνουν μάχες!
Γι’ αυτό και προχώρησαν σ’ αυτή τη σπουδαία κίνηση και πρωτοβουλία και, μάλιστα, μέσω του «Θ», απευθύνουν πρόσκληση σε εθελοντικές κοινωνικές οργανώσεις, ιδρύματα και φορείς που έχουν ανάγκη, να επικοινωνήσουν μαζί τους, ώστε να συνεχίσουν την προσφορά τους!
Όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο Μπάμπης Παπαδόπουλος: «Η ποιότητά μας και η παραγωγή μας, του καρπουζιού, είναι καλή και προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο! Δεν κοιτάμε μόνο να καλλιεργούμε και να παίρνουμε. Έχουμε και ευαισθησίες, σε οργανώσεις, φορείς και ιδρύματα που παράγουν κοινωνικό έργο, όπως “Το Χαμόγελο του Παιδιού” και η “Φλόγα”. Ήδη έχω κανονίσει και το Σάββατο (σ.σ. σήμερα) θα κάνω ένα φορτίο, όσο μπορώ και είναι η δυνατότητά μου, να το δώσω σ’ αυτές τις οργανώσεις. Και όποια άλλη οργάνωση, όποιος φορέας, όποιο άλλο ίδρυμα, μου πουν ότι έχουν ανάγκη και θέλουν, είμαι διατεθειμένος να δώσω! Όποιος θέλει, μπορεί να με πάρει ένα τηλέφωνο κι εγώ θα ανταποκριθώ αμέσως».

http://www.tharrosnews.gr/

Η ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΑ ΜΑΣ ΑΣΗΜΙΝΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ η Ελληνίδα Αϊνστάιν -Κορυφαία φυσικός στον κόσμο

Η Ελληνίδα φυσικός Ασημίνα Αρβανιτάκη, η οποία θεωρείται μία από τις κορυφαίες στον κόσμο ανερχόμενες ερευνήτριες στο πεδίο της θεωρητικής Φυσικής, επιλέχθηκε να είναι η πρώτη κάτοχος της νέας έδρας «Αρίσταρχος» στο διάσημο Ινστιτούτο Perimeter στον Καναδά, το οποίο βρίσκεται στην αιχμή των αναζητήσεων στη Φυσική παγκοσμίως.

Η Αρβανιτάκη θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα έχει ερευνητική έδρα (Stavros Niarchos Foundation Aristarchus) στο Perimeter, το οποίο ιδρύθηκε το 1999 και σήμερα θεωρείται το μεγαλύτερο και πιο προχωρημένο ερευνητικό κέντρο θεωρητικής φυσικής στον κόσμο.

Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος θα χρηματοδοτήσει με 4 εκατ. ευρώ την έρευνα της Αρβανιτάκη στο Perimeter, ενώ άλλα τόσα χρήματα θα διαθέσει στο ίδιο το καναδικό Ινστιτούτο, το οποίο αποτελεί πρότυπο συνεργασίας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα (εκτός από ιδιωτικά κεφάλαια, ενισχύεται από τις κυβερνήσεις του Καναδά και του Οντάριο). Στόχος είναι αφενός να υποστηριχθεί η πρωτοποριακή έρευνα της Ελληνίδας φυσικού πάνω στη φύση του σύμπαντος και αφετέρου να ενισχυθούν οι δεσμοί του Ινστιτούτου με την Ελλάδα στο επίπεδο της έρευνας και της εκπαίδευσης-επιμόρφωσης νέων επιστημόνων.

«Η Ασημίνα είναι μια εξαιρετική και πολύ ασυνήθιστη φυσικός, οι ιδέες της οποίας ‘γεφυρώνουν’ τη θεωρία και το πείραμα με νέους και δημιουργικούς τρόπους. Έχει ένα σπάνιο ταλέντο, που είναι σήμερα περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι επαναστατικών εξελίξεων. Χάρη στη νέα επένδυση από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η Ασημίνα θα έχει ευκαιρίες για σημαντικές ανακαλύψεις», δήλωσε ο διάσημος διευθυντής του Ινστιτούτου Perimeter, φυσικός Νιλ Τούροκ, σε εκδήλωση για την ανακοίνωση της συνεργασίας με το Ίδρυμα Σ. Νιάρχος, όπου παρευρέθηκε και η υπουργός Επιστήμης του Καναδά Κίρστι Ντάνκαν.

Η Αρβανιτάκη άρχισε τη συνεργασία της με το Perimeter το 2014, έχοντας προηγουμένως αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχοντας πάρει το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνια, όπου διεξήγαγε έρευνα στο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής, σε συνεργασία με έναν άλλο διακεκριμένο Έλληνα, τον καθηγητή Σάββα Δημόπουλο. Η ίδια έχει περιγράψει το έργο της ως ευρύ και διεπιστημονικό, αναπτύσσοντας θεωρίες πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο στη Φυσική, ασχολούμενη με την υπερσυμμετρία, τη σκοτεινή ύλη, τις επιπλέον διαστάσεις κ.ά.

«Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μάς έχει δώσει την ευκαιρία να ασχοληθούμε με ορισμένα από τα μεγάλα ερωτήματα της φυσικής και θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να βοηθήσουμε στο να βρεθούν οι απαντήσεις. Αυτή η δωρεά θα μας επιτρέψει να ενισχύσουμε τους δεσμούς της έρευνας και της εκπαίδευσης με την Ελλάδα, όπου υπάρχει μεγάλο αναξιοποίητο δυναμικό», δήλωσε η Αρβανιτάκη. «Το μόνο που μπορώ να πω, ως κάποια που κατάγεται από ένα μικρό χωριό της Ελλάδας, είναι ότι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν είχα ονειρευθεί. Αποτελεί επίσης τιμή για μένα να είμαι μέλος μιας ομάδας που προσπαθεί να βοηθήσει την Ελλάδα σ’ αυτή την εποχή της ανάγκης», πρόσθεσε.

Αντίθετα με τη φυσική υψηλών ενεργειών που απαιτεί μεγάλους επιταχυντές όπως του CERN, για να κάνει συγκρούσεις σωματιδίων, η έρευνα της Αρβανιτάκη εστιάζει στο λεγόμενο «σύνορο ακριβείας». Πρόκειται για πειράματα που αναζητούν μια νέα Φυσική μέσω κβαντικών μετρήσεων υψηλής ακριβείας, που αποκαλύπτουν οριακές αποκλίσεις και οι οποίες δεν απαιτούν μεγάλες ερευνητικές υποδομές, αλλά μπορούν να γίνουν στο εργαστήριο.

Χρησιμοποιώντας τεχνολογίες και μεθόδους από άλλα πεδία της Φυσικής, η Αρβανιτάκη σχεδιάζει τέτοια πρωτότυπα πειράματα, που θα μπορούσαν να ανοίξουν νέους δρόμους για την κατανόηση των μυστηρίων της ύλης και του σύμπαντος. Συνοπτικά, έχει χαρακτηρίσει το έργο της ως «σωματιδιακή φυσική χωρίς επιταχυντές».

«Ως Ίδρυμα αναγνωρίζουμε τη σημασία της βασικής έρευνας και την ανάγκη για τη στήριξή της. Επιπλέον το έργο της Ασημίνας είναι σημαντικό και με τρόπους που υπερβαίνουν την επιστήμη και την έρευνα. Ως νεαρή επιστήμονας, θα αποτελέσει μεγάλη πηγή έμπνευσης για τους νέους στην πατρίδα της, την Ελλάδα, οι οποίοι επιδιώκουν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους εν μέσω της τρέχουσας κρίσης», δήλωσε η Εύα Πολυζωγοπούλου, συντονίστρια των δωρεών παιδείας του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.

Η έδρα της Αρβανιτάκη φέρει το όνομα του Αρίσταρχου, του αρχαίου Έλληνα μαθηματικού και αστρονόμου, ο οποίος πρώτος πρότεινε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού μας συστήματος.

Πηγή:| iefimerida.gr

Γιατροί Χωρίς Σύνορα: Οι Έλληνες που γιατρεύουν τις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη- Μαζί τους και ο «δικός μας» Αντρέας Κουτέπας από το Δώριο

Από την αιματοβαμμένη Αφρική στην πολύπαθη Μέση Ανατολή και από την παράνοια της συριακής κρίσης στη γειτονική μας Ουκρανία, η ιστορία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα
είναι συνυφασμένη με αποστολές στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Αποστολές ανθρώπων που παραμερίζουν τις δικές τους ανάγκες για να βρεθούν εκεί που υπάρχει ανάγκη. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένες οι εκδηλώσεις για τα 25 χρόνια λειτουργίας του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, που πραγματοποιούνται αυτές τις μέρες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Σε τέσσερις από αυτούς τους ανθρώπους δίνουμε το λόγο σήμερα.
Στο χειρουργό Δημήτρη Γιαννούση, που είδε τον καλό του φίλο Μοχάμεντ να απαγάγεται μέσα από το νοσοκομείο και να εκτελείται στη Συρία. Στο νοσηλευτή Τίμο Χαλιαμάλια, που δεν σταμάτησε να φροντίζει τους ασθενείς του στο Νότιο Σουδάν υπό τον ήχο των πυροβολισμών και με τα χημικά να του κόβουν την ανάσα. Στην ψυχολόγο Μάνια Βιδαλάκη, που παραμένει πάντα ψύχραιμη όταν συμβαίνει το «απρόοπτο» και προσπαθεί να καθησυχάσει τους συναδέλφους και τους ασθενείς της. Στον μηχανικόΑντρέα Κουτέπα, συντονιστή ομάδας που εργαζόταν σε απόσταση αναπνοής από τη ζώνη των συγκρούσεων στην Ουκρανία, με τους τοίχους να τρέμουν από τις εκρήξεις.
Παρά την αντίληψη που επικρατεί, δεν είναι όλοι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα γιατροί. Η λειτουργία της οργάνωσης απαιτεί μια σειρά από ειδικότητες και η εργασία είναι αμειβόμενη. Γιατί όμως κάποιος να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του για να βρεθεί σε μια εμπόλεμη ζώνη; Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τους ρωτήσαμε.

Εκεί που δεν θέλει να βρίσκεται κανείς υπάρχουν άνθρωποι που σε χρειάζονται
«Η απόφαση μου να ενταχθώ στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ήταν ένα παιδικό όνειρο που ανδρώθηκε στην εφηβεία. Πρόσφατα μάλιστα σε ένα reunion του σχολείου, οι παλιοί συμμαθητές μου μου το θύμισαν και ένιωσα πολύ χαρούμενος» μας λέει ο Δημήτρης, ο 43χρονος γενικός χειρουργός και διδάκτορας χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με σεμινάρια αντιμετώπισης πολεμικού τραύματος και πλούσια εμπειρία σε εμπόλεμες ζώνες της Αφρικής, στη Συρία όπου χειρουργούσε βαριά περιστατικά ενώ σε απόσταση αναπνοής έπεφταν βόμβες, αλλά και στη περίθαλψη προσφύγων που φτάνουν στις ακτές της Λέσβου, στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης.

«»Μα γιατί εκεί;». Η απάντηση είναι εύκολη για μένα. Γιατί εκεί δεν θέλει να βρίσκεται κανείς, γιατί εκεί η εκτίμηση κι η ανταπόκριση των ανθρώπων είναι απερίγραπτη και γιατί τη δεδομένη στιγμή η ομάδα χρειάζεται εμένα στο συγκεκριμένο πεδίο. Οι δυσκολίες μάς κάνουν ανθεκτικότερους και μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπους» συμπληρώνει ο Τίμος, ο νεαρός νοσηλευτής, που στα 27 του μόλις χρόνια έχει ήδη στο ενεργητικό του δύσκολες αποστολές στο Νότιο Σουδάν και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

«Δεν επέλεξα την εμπόλεμη ζώνη, αντίθετα αρχικά ήθελα να την αποφύγω. Αλλά σταδιακά κατάλαβα ότι είναι σημαντικό να συμμετέχω στο πρόγραμμα ψυχικής υγείας σε αυτές τις περιοχές όπου πραγματικά ο κόσμος χρειάζεται ψυχολογική στήριξη» εξηγεί η Μάνια, που από τις σπουδές ψυχολογίας στο Παρίσι βρέθηκε σε μερικές από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, τα τελευταία 15 χρόνια, όπως η Κολομβία, το Κονγκό και πρόσφατα η Ουκρανία.

«Ήταν μια απόφαση βασισμένη στο να συνεισφέρω και εγώ στο έργο και την αλληλεγγύη που προσφέρουν οι αποστολές σε δοκιμαζόμενους πληθυσμούς, αλλά και μια επιθυμία να ανακαλύψω τα προσωπικά μου όρια» σημειώνει τέλος ο Αντρέας, ο 44χρονος μηχανικός και μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα από το 2000, με αποστολές στην Αιθιοπία, τη Ζάμπια, το Μαλάουι, τη Νιγηρία, το Νότιο Σουδάν, την Υεμένη, τη Γάζα και την Ουκρανία όπου βρίσκεται σήμερα.

Ο Δημήτρης, ο Τίμος, η Μάνια και ο Αντρέας αφηγούνται στο WE του News247 εμπειρίες από την εμπόλεμη ζώνη, μιλούν για τις δυσκολίες, το φόβο, τις προκλήσεις, τους ανθρώπους που γνώρισαν και δεν θα ξεχάσουν ποτέ αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους που αφήνουν πίσω στην Ελλάδα με κινητήριο δύναμη την προσφορά και την αλληλεγγύη σε αυτούς που την έχουν περισσότερο ανάγκη.
Η πιο δύσκολη αποστολή – να νικήσω τον φόβο
Δημήτρης Γιαννούσης: Χειρουργώντας εκεί που πέφτουν οι βόμβες

«Δεν θα ξεχωρίσω την αποστολή στη Συρία αλλά και στην Υεμένη. Στη Συρία η βιαιότητα ήταν απερίγραπτη. Δεθήκαμε στενά όλοι στην ολιγομελή ομάδα που ήμασταν, έτσι ώστε να ανταπεξέλθουμε στις πολύ μεγάλες δυσκολίες και στον φόβο. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε δυο πυραυλικές επιθέσεις πολύ κοντά στο νοσοκομείο και δύο αεροπορικούς βομβαρδισμούς με μαζικές απώλειες αμάχων. Στην Υεμένη βρεθήκαμε την περίοδο που τα γεγονότα κλιμακώνονταν ταχύτατα, πράγμα που δυσκόλεψε τις απαιτήσεις της αποστολής.Ο φόβος είναι παρών αλλά ο γιατρός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα οφείλει να τον διαχειριστεί. Πρέπει να τον εξωτερικεύεις, να μιλάς με την υπόλοιπη ομάδα ώστε να μην καταρρεύσεις ψυχολογικά. Είναι πολύ δύσκολο γιατί βλέπεις παντού βία και αισθάνεσαι μεγάλη λύπη για τα θύματα. Για αυτόν τον λόγο είναι απαραίτητη η ψυχολογική υποστήριξη των ίδιων των μελών της ομάδας».
Τίμος Χαλιαμάλιας: Πυροβολισμοί και αέρια περικυκλώνουν το νοσοκομείο

«Η έκρηξη βίας και η έναρξη συμπλοκών έξω από το νοσοκομείο στον καταυλισμό των εκτοπισμένων πληθυσμών στο Νότιο Σουδάν είναι μια κατάσταση χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μου. Η ομάδα (γιατροί και νοσηλευτές) παραμένει στο νοσοκομείο, το οποίο δεν αποτελεί στόχο, για τη συνέχιση της φροντίδας των ασθενών μας. Η κατάσταση δυναμιτίζεται από την παρουσία ένοπλων δυνάμεων και ξεφεύγει από τον έλεγχο. Πυροβολισμοί, αέρια περικυκλώνουν το νοσοκομείο κι ο φόβος με πλησιάζει. Όμως, η επιτακτική ανάγκη να προστατεύσουμε τους ασθενείς μας, τα παιδιά που νοσηλεύονται αντιμάχεται κι υπερνικά τον φόβο. Άμεσα παίρνουμε αγκαλιά τα μικρά παιδιά και βοηθούμε τους μεγαλύτερους να μας ακολουθήσουν στο πίσω μέρος του νοσοκομείου (μιας μεγάλης τέντας), για να είμαστε πιο ασφαλείς. Γρήγορα αναζητούμε τρόπους για να προστατευθούμε από τα αέρια που μας έχουν περικυκλώσει (χρήση διαλυμάτων γλυκόζης, πανιά για το πρόσωπο), ενώ παραμένουμε στο έδαφος, μιας κι ακούγονται ακόμα πυροβολισμοί. Η κατάσταση ομαλοποιείται και τραυματίες από τις συμπλοκές φθάνουν κι αρχίζουμε άμεσα την περιποίηση των τραυμάτων τους. Η μέρα τελειώνει κι η ομάδα επιστρέφει στη βάση της. Συζητάμε για όλα όσα είχαν συμβεί ώρες νωρίτερα και είναι σίγουρο ότι ο φόβος όλων τις δύσκολες στιγμές είχε νικηθεί από την ανάγκη παροχής βοήθειας στην υπόλοιπη ομάδα, όπου ομάδα είναι και οι ασθενείς μας και οι συνάδελφοί μας. Φυσικά, θα πρέπει να τονιστεί η προσπάθεια που καταβάλλεται διαρκώς από την οργάνωση για τη διασφάλιση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος εργασίας για όλο το προσωπικό, όπου κι αν βρίσκεται».
Μάνια Βιδαλάκη: Ένοπλη βία, απαγωγές, διαλυμένες υποδομές… Μία διαρκής αβεβαιότητα

«Κάθε αποστολή έχει τις δίκες της ιδιαιτερότητες και δυσκολίες. Στο Κονγκό οι δύσκολες συνθήκες σε περιοχές ενόπλων συγκρούσεων σχετίζονταν και με την υποδομή. Οι μετακινήσεις ήταν επίπονες λόγω έλλειψης καλού οδικού δικτύου. Η επικοινωνία και ενημέρωση της ομάδας ήταν σημαντική προϋπόθεση για τα μέτρα ασφάλειας αλλά ήταν και αυτή ιδιαίτερα δύσκολη λόγω των εκεί συνθηκών. Στην Κολομβία η δυσκολία είχε να κάνει με την υψηλή επικινδυνότητα λόγω ένοπλης βίας και απαγωγών. Οι μετακινήσεις και ο προγραμματισμός της δουλειάς μας εξαρτιόνταν και μεταβάλλονταν διαρκώς λόγω των διάφορων ιδιαίτερα συχνών γεγονότων. Στην Ουκρανία οι συνθήκες ήταν άμεσα συνδεδεμένες με την επικινδυνότητα των διαρκώς παρόντων και έντονων ενόπλων συγκρούσεων και με τις επιπτώσεις τους στις μετακινήσεις, στις παροχές νερού, ρεύματος, δικτύου επικοινωνίας κλπ.
»Το απρόβλεπτο της εμπόλεμης ζώνης δημιουργεί ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Είναι μια αβεβαιότητα, μια αμφιβολία για κάθε προγραμματισμένη δραστηριότητα. Στη μετακίνηση, στην επικοινωνία, στην προγραμματισμένη συνάντηση με τους ασθενείς, στην προγραμματισμένη δουλειά σε ένα κέντρο υγείας η σε ένα σχολείο που ίσως δεν μπορέσουμε να πάμε, που ίσως οι άλλοι δεν μπορέσουν να πάνε και που ίσως δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε για να το επιβεβαιώσουμε η να το αναβάλλουμε. Μαθαίνουμε να ζούμε με τη σχετικότητα, την πιθανή ακύρωση, τους περιορισμούς και τα δύσκολα μέτρα ασφάλειας. Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν συχνά εκνευρισμό η στενοχώρια. Οι εικόνες και οι αφηγήσεις των ανθρώπων που είναι θύματα των συνεπειών από τις εμπόλεμες συγκρούσεις καρφώνονται στη σκέψη και φορτίζουν με δύσκολα συναισθήματα. Υπάρχει διαρκώς δυνητικός κίνδυνος για τη ζωή όλων μας. Ακόμα και σε αυτό όμως δημιουργείται μια προσαρμογή αποδοχής του κινδύνου, μαθαίνουμε να ζούμε και να κινούμαστε με αυτή την αίσθηση. Στο σπίτι, στο γραφείο η στον χώρο της δουλειάς. Στον ήχο των πυροβολισμών ανταλλάσσονται ματιές και σιωπηλές εκφράσεις του προσώπου μεταξύ των παρευρισκομένων. Στον ήχο των βομβαρδισμών οι εκφράσεις στενοχώριας ή ανησυχίας είναι τα μονά στοιχεία ορατά μιας βουβής αγωνίας, χωρίς πανικό ακόμα και όταν είναι συχνά με κομμένη ανάσα. Και η δραστηριότητα συνεχίζεται! Μερικές φορές αναδύεται ο φόβος. Τον απομακρύνω κρατώντας μια αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στα υπάρχοντα μέτρα ασφάλειας που παρέχει η Οργάνωση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η μεγάλη μου ανησυχία είναι για τους άλλους, για την ομάδα των συναδέλφων, για το προσωπικό της αποστολής. Όσο εξαρτάται από εμένα, δεν θέλω να τους εκθέτω σε κίνδυνο καθυστερώντας την επιστροφή μας η πηγαίνοντας σε ένα μέρος όπου υπάρχει κίνδυνος. Εν τούτοις ο κίνδυνος παρουσιάζεται συχνά και αυτή η ανησυχία μου είναι έντονη όσο και αν φαίνεται ότι ελέγχεται από την ψυχραιμία».
Αντρέας Κουτέπας: Να βλέπεις καθημερινά τον πόνο των ανθρώπων. Να μην βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή

«Η τελευταία μου αποστολή στην Ουκρανία ήταν από τις πιο δύσκολες, βρισκόμασταν 15 χιλιόμετρα από τη ζώνη των συγκρούσεων και οι τοίχοι του σπιτιού μας έτρεμαν από τις εκρήξεις. Έπρεπε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να αξιολογούμε συνεχώς την κατάσταση και την ασφάλεια μας ώστε να μη βρεθούμε στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την παροχή ιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας στα νοσοκομεία που δεχόντουσαν τα θύματα και τα χωριά που δεχόντουσαν πρόσφυγες. Και, όπως σε όλες τις πολεμικές συγκρούσεις, βλέπαμε καθημερινά τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους, τα σπίτια τους και ό,τι άλλο είχαν χτίσει στη ζωή τους. Αυτό που νιώθεις σε εμπόλεμες ζώνες είναι φόβος και ανασφάλεια. Και οργή για όλη αυτή την παράλογη καταστροφή που γίνεται για φυλετικούς, θρησκευτικούς, εθνικιστικούς, οικονομικούς και άλλους ανούσιους σκοπούς. Πάντα νιώθεις φόβο, δεν γίνεται να μην νιώθεις, είναι υγιής αντίδραση. Η πρόκληση είναι να μην πανικοβληθείς, πρέπει να εμπιστευτείς την ανάλυση που έχεις κάνει για εσένα και την ομάδα σου για τον όποιο κίνδυνο. Πάντα ζυγίζεις την κατάσταση ασφαλείας πριν πας κάπου και όλοι είναι ενήμεροι για τους όποιους κινδύνους και το όποιο ρίσκο. Όλοι είναι ελεύθεροι να φύγουν όταν πάψουν να αισθάνονται ασφαλείς ή να δεν μπορούν να διαχειριστούν την ένταση».

Ο άνθρωπος που δεν θα ξεχάσω ποτέ
Δημήτρης Γιαννούσης: Ο καλός μου φίλος ο Μοχάμεντ

«Από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον Μοχάμεντ τον ορθοπεδικό μας, τον καλό μου φίλο, που απήχθη μέσα από το νοσοκομείο μας στη Συρία και μετά εκτελέστηκε. Η απώλειά του ήταν σκληρό χτύπημα, αλλά το χαμόγελο του θα ζει για πάντα μέσα μας. Αξίζει να συνεχίσουμε και για αυτόν».
Τίμος Χαλιαμάλιας: Η μάνα που περπάτησε τρεις ώρες μέσα στη βροχή αλλά δεν έσωσε το παιδί της

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μητέρα δύο αγοριών, που έχοντας πρόβλημα στη βάδισή της, πήρε αγκαλιά τον ένα γιό της και από το χέρι τον άλλον και περπάτησε τρεις ώρες μέσα στη βροχή για να φτάσει στο νοσοκομείο μας στο Μαλακάλ του Νοτίου Σουδάν για να βοηθήσουμε τον μικρό της γιό, που έπασχε από λεϊσμανίαση (Καλα Αζάρ), μια ασθένεια που μπορεί να αποβεί μοιραία για τον ασθενή, εάν δεν λάβει θεραπεία. Η δύναμη της μάνας αυτής κι η θετική της σκέψη και αντίδραση σε κάθε μεταβολή της κατάστασης του παιδιού της ήταν απερίγραπτη. Η γυναίκα αυτή αποτέλεσε φωτεινή πηγή αισιοδοξίας, χαράς και συμπόνιας για όλες τις άλλες μητέρες των παιδιών που νοσηλεύονταν την ίδια περίοδο στο νοσοκομείο. Το δεύτερο απόγευμα της νοσηλείας ξεκίνησε έναν χορό στο νοσοκομείο για να μας ευχαριστήσει για τη φροντίδα στο άρρωστο παιδί της και κάθε απόγευμα έπειτα από αυτή την ημέρα, πρωτοστατούσε σε εκδηλώσεις γιορτής στο άχαρο περιβάλλον του νοσοκομείου. Το παιδί, δυστυχώς, απεβίωσε έπειτα από πέντε μέρες νοσηλείας, όμως η μάνα πριν φύγει για να επιστρέψει στο χωριό με τον δεύτερο γιο της, φρόντισε να μας κάνει το καλύτερο «δώρο». Μας ευχαρίστησε ένθερμα για την φροντίδα στο γιο της και πριν φύγει συνέχισε την «παράδοση», που η ίδια είχε ξεκινήσει. Μια γιορτή για την απώλεια του γιού της, αλλά και τη συνέχιση του έργου μας για την υποστήριξη και φροντίδα των άλλων παιδιών, που συνέχιζαν να παλεύουν για τη ζωή τους».
Μάνια Βιδαλάκη: Ο οδηγός που με μετέφερε μέσα από τα χαρακώματα

«Πριν λίγους μήνες επέστρεψα από την Ουκρανία. Θυμάμαι την αγωνιώδη ματιά του οδηγού του αυτοκίνητου. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα και τον έβλεπα από το καθρεφτάκι. Περνούσαμε ανάμεσα από τα χαρακώματα, σταματούσαμε ανυπόμονα σε κάθε μπλόκο ελέγχου. Ακούγαμε τους πυροβολισμούς πίσω μας. Μας είχαν ειδοποιήσει ότι έπρεπε να φύγουμε γρήγορα από τη συγκεκριμένη συνοικία. Τελειώσαμε βιαστικά, αφήσαμε τον κόσμο που έκλαιγε παρακαλώντας μας να φύγουμε γρήγορα ενώ αυτοί έμπαιναν στο καταφύγιο. Η επόμενη ημέρα ήταν Σάββατο και είχε λιακάδα. Ήταν άνοιξη. Οι άνθρωποι φύτευαν λουλούδια μπροστά από τα σπίτια τους. Μπροστά από τα σπασμένα τζάμια από τις σφαίρες, ακούγοντας από μακριά τους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις, Σάββατο και Κυριακή πρωί, άνθρωποι όλων των ηλικιών φύτευαν λουλούδια. Τα σχολεία, η αγορά, η Όπερα, όλα συνέχιζαν να λειτουργούν. Συνέχιζαν να δίνουν το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί με τους κανονικούς της ρυθμούς».
Αντρέας Κουτέπας: Ο καλοντυμένος Νιγηριανός που μου έσφιξε το χέρι

«Στις πλημμύρες στη Νιγηρία το 2012, είχαμε μόλις ολοκληρώσει την επείγουσα παρέμβαση, όπου είχαμε υποστηρίξει χιλιάδες ανθρώπους με κινητές κλινικές και είδη πρώτης ανάγκης. Η βάση μας ήταν σε έναν υποτυπώδη ξενώνα σε μια μικρή κωμόπολη. Είμαι ο μόνος ξένος, όλοι οι άλλοι είναι ντόπιο προσωπικό, είμαστε όλοι πολύ βρώμικοι και μέσα στις λάσπες καθώς μαζεύουμε τον εξοπλισμό μας. Επίσης είχα και πολύ άσχημα εγκαύματα στο πρόσωπο και τα χέρια από την ξαφνική ηλιοφάνεια που μας έπιασε πάνω στη βάρκα καθώς πηγαίναμε στα χωριά. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας πολύ καλοντυμένος ντόπιος, που με κοιτάει για ώρα με εμφανή αηδία για τα χάλια μου. Πλησιάζει, περιμένω να μου πει κάτι αρνητικό για την εμφάνισή τη δική μου και της ομάδας. «Είσαι πολύ βρώμικος», λέει. «Πράγματι», απολογούμαι. «Αλλά λερώθηκες για να βοηθήσεις τους συνανθρώπους μου. Σε ευχαριστώ για αυτό. Θέλω να σου σφίξω το χέρι»… Έμεινα εκεί για ώρα μέχρι να καταλάβω τι έγινε. Αυτό είναι από τα περιστατικά που δε θα ξεχάσω».

Οι δικοί μου άνθρωποι που μένουν πίσω
Δημήτρης Γιαννούσης: Κινητήριος δύναμη η πανανθρώπινη αλληλεγγύη

«Αφήνεις πίσω σχέσεις, οικογένεια, φίλους, αλλά νομίζω ότι αξίζει τελικά. Η κινητήριος δύναμη είναι η πανανθρώπινη αλληλεγγύη και τελικά στο μεγάλο μωσαϊκό του κόσμου μας αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν».
Τίμος Χαλιαμάλιας: Εάν μπορούμε να κάνουμε κάτι άμεσα, γιατί να σκεφτόμαστε «κάποιος θα βρεθεί να πάει, γιατί να πάω εγώ;»

«Οι κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά γιατί βρίσκομαι μακριά τους. Γνωρίζουν την επιθυμία μου να προσφέρω τις γνώσεις, δεξιότητες κι εμπειρίες μου για την ανακούφιση του πόνου και της δυστυχίας ανθρώπων που έτυχε να βρίσκονται εν μέσω κρίσεων, συρράξεων, καταστροφών. Εάν μπορούμε να κάνουμε κάτι άμεσα, γιατί να σκεφτόμαστε «κάποιος θα βρεθεί να πάει, γιατί να πάω εγώ;». Κινητήριος δύναμη είναι η Nyagjima, η Juliana, ο Cebit, η Emma, ο John και οι υπόλοιποι διαβάτες με τους οποίους διασταυρωνόμαστε στα μονοπάτια της καθημερινότητάς μας. Είναι ασθενείς αλλά και συνάδελφοι με τους οποίους περνάμε ώρες ατελείωτες στο νοσοκομείο. Είναι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε ανησυχίες, φόβους, λύπες αλλά και χαρές για πράγματα τόσο μικρά αλλά συνάμα τόσο σημαντικά. Είναι το χαμόγελο αλλά και τα δάκρυα χαράς που κάθε φορά ξεχειλίζουν τη στιγμή του «αποχωρισμού» από την ομάδα στο πεδίο αποστολής. Τέλος, είναι η στήριξη των δικών μoυ ανθρώπων όπου κι αν βρίσκομαι. Το να μοιράζεσαι τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τα άγχη σου με τους ανθρώπους που αγαπάς. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με ανέχονται και με στηρίζουν κι ιδίως στην κοπέλα μου».

Μάνια Βιδαλάκη: Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις και για τους εδώ και για τους εκεί ανθρώπους που δεν τα χωράει ούτε ο νους ούτε η ψυχή!

«Υπάρχουν στιγμές που μου λείπουν οι δικοί μου, στιγμές πιο συναισθηματικές ή πιο μελαγχολικές. Αλλά συνήθως η ένταση της ημέρας, οι πολλές ώρες δουλειάς, τα ακατάπαυστα ερεθίσματα και η εξάντληση στο τέλος της ημέρας κατανικούν τη νοσταλγία. Άλλωστε η τεχνολογία μάς επιτρέπει να είμαστε σε επικοινωνία σχεδόν καθημερινά. Και ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα. Ξέρω ότι μετά από μερικές εβδομάδες θα επιστρέψω στο σπίτι. Στη διάρκεια των αποστολών υπάρχουν στιγμές που είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις και για τους εδώ και για τους εκεί ανθρώπους που δεν τα χωράει ούτε ο νους ούτε η ψυχή!»
Αντρέας Κουτέπας: Λύπη για τις στιγμές που χάνεις με τους δικούς σου, ικανοποίηση για την αλληλεγγύη που προσφέρεις

«Φυσικά μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι. Μετά από κάποια χρόνια βέβαια είναι λιγότερο επώδυνο, μπορείς να το εκλογικεύσεις, αλλά πάντα υπάρχει η λύπη για τις στιγμές που χάνεις με τους ανθρώπους σου. Συνεχίζεις για πολλούς λόγους. Για την ικανοποίηση που παίρνεις από τη δουλειά σου, την αλληλεγγύη που προσφέρεις, τις απίστευτες εμπειρίες που αποκτάς. Από ένα σημείο και μετά, όσο περίεργο και αν ακούγεται, νιώθω αδυναμία πλέον να επιβραδύνω, να επιστρέψω στην Αθήνα και να κάνω κάτι σε «κανονικούς» ρυθμούς χωρίς να μπορώ αλλάζω χώρα κάθε λίγο!».

*Σήμερα Σάββατο 21 Νοεμβρίου, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων (Αεριοφυλάκιο 1 – Αμφιθέατρο), η ομάδα Ανθρώπινου Δυναμικού ενημερώνει όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τις ειδικότητες που αναζητούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και τις δυσκολίες των αποστολών. Τα στελέχη των ΓΧΣ απαντούν στις ερωτήσεις σου στο «MSF Café» (ώρες προσέλευσης 10:00-13:00 & 17:00-18:00) αλλά και στο «Recruitment Info Session» (13:30 -15:00, το οποίο μπορείς να παρακολουθήσεις και μέσω live streaming του Livemedia) ενώ θα έχεις την ευκαιρία να συζητήσεις με τους ανθρώπους που συμμετείχαν στις αποστολές στο «Debate with our Expats» (15:30 -17:00). news247.gr